www.terytorialsi.fora.pl

wilk1986

Formy zaliczenia w przypadku nieobecności:
odpowiedz ustna
odpowiedz pisemna
Temat: Zasady, sposoby i organizacja zakładania zapór minowych.

Zasady stosowania przeciwpancernych zapór minowych na współczesnym polu walki.

Zapory minowe rozmieszcza się przed przednim skrajem obrony na głębokości skutecznego oddziaływania ogniowych środków przeciwpancernych, w tym przeciwpancernych pocisków kierowanych. Stanowią nie odłączalną część systemu zapór inżynieryjnych

Podział zapór minowych:
a) pod względem znaczenia dla wojsk lądowych na:
taktyczne i operacyjne (rodzaj zapory minowej z minami ustawionymi w ziemi lub jej powierzchni, która w działaniach wojsk lądowych ma znaczenie taktyczne lub operacyjne
b) pod względem wykorzystania na polu walki w działaniach wojsk lądowych
zapory terenowe
zapory sytuacyjne
zapory celowe
c) ze względu na użyte środki minowania
- przeciwpancerne
- przeciwpiechotne
d) podział ze względu na przeznaczenie
- obronne pole minowe
- osłonowe pola minowe
- nękające
- pozorne pole minowe

Obronne pole minowe są podstawom rodzajem zapór. Buduje się je przed skrajem i w głębi batalionowych rejonów obrony na skrzydłach punktów oporu i lukach. Zadaniem ich jest opóźnienie, dezorganizowanie a nawet zatrzymanie natarcia przeciwnika.
W sprzyjających warunkach terenowych obronne zapory minowe i niszczenia mogą tworzyć węzły oraz strefy zapór. Obronne zapory minowe są osłaniane ogniem. Prawo wydawania rozkaz do ich załączenia przysługuje dowódcy dywizji i dowódcy wyższego szczebla (wyjątkowo dowódcy brygady) W polach minowych miny zagłębia się w grunt i starannie maskuje a 10-20% ustawia z elementami nieusuwalności i jako przeciw-trałowe. Przedmiotowe zapory buduje się zawczasu w czasie organizacji obrony w sposób skryty.

Osłonowe pola minowe buduje się w celu bezpośredniej osłony rejonów rozmieszczenia wojsk oraz rejonów wykonywania zadań specjalistycznych przez pododdziały rodzajów wojsk i służb, rejonów stanowisk ogniowych artylerii, stanowisk startowych pododdziałów. XX

Nękające pola minowe zakłada się podczas wycofywania wojsk własnych w celu dezorganizowania ruch wojsk przeciwnika, utrudnienia mu wykorzystania dogodnych rejonów i obiektów a także utrzymania ciągłej „psychozy minowej”. Zapory tego typu nie są osłaniane ogniem, prawo wydania rozkazów do ich zakładania przysługuje dowódcy korpusu i dowódcy wyższego szczebla.

Pozorne pola minowe są elementem zapór rzeczywistych. Zakłada się je w celu zniekształcenia granic rzeczywistych pól minowych, wprowadzenia przeciwnika w błąd odnośnie przyjętego układu w systemie minowania. Pozorne zapory minowe mogą występować w postaci samodzielnych pól minowych, pozornych rzędów i odcinków rzeczywistego pola minowego.

Przeciwpancerne zapory minowe wchodzą w skład systemu zapór inżynieryjnych i stanowią jeden z najważniejszych rodzajów broni do zwalczania głównych ugrupowań przeciwnika.
Do założenia przeciwpancernej zapory minowej stosowane są miny:
przeciw-gąsienicowe lub przeciw-denne klasyczne miny samoczynne
klasyczne przeciw-gąsienicowe miny kierowane
niekontaktowe miny klasyczne i narzutowe.
Podstawowymi parametrami przeciwpancernych zapór minowych są:
głębokość,
szerokość,
gęstość. (ilość min na metr bieżący pola minowego)
Przeciwpancerne pole minowe powinno charakteryzować się:
dużą skutecznością bojową,
trudnościami w ich wykryciu oraz wykonaniu przejść przez wojska przeciwnika,
możliwością szybkiego ich rozminowania, bądź wykonania przejścia przez wojska własne,
dużą odporność na działanie fal uderzeniowych,
wariantowością rozmieszczenia min w polu minowym,
różnorodnością rozmieszczenia rzędów min,
możliwością ustawienia min z różnymi zapalnikami i o różnym czasie samolikwidacji.

Pole minowe o kształcie regularnym
Pole minowe o kształcie nieregularnym
Samodzielne grupy min

Sposoby zakładania zapór minowych
Przeciwpancerne pola minowe zakładane mogą być w sposób
1. ręczny
2. mechaniczny
3. narzutowy
Zakładanie przeciwpancernych pól minowych sposobem ręcznym stosowane jest przez:
pododdziały wojsk inżynieryjnych
inne rodzaje wojsk
Podczas zakładania ręcznego pól minowych stosuje się :
różnorodne warianty ustawiana rządów min i min rzędach,
wszystkie miny ustawia się w gruncie i maskuje,
część z nich w obronnych zaporach minowych ustawia się jako nieusuwalne i przeciw-trałowe,
zaleca się aby cześć min była zabezpieczona przez rozpoznaniem mackami minerskimi i indukcyjnymi wykrywaczami min.

Przeciwpancerne pola minowe sposobem ręcznym zakłada się za pomocą:
ocechowanej (oznakowanej) taśmy (liny) minerskiej rozwijanej równolegle do frontu pola minowego,
ocechowanych (oznakowanej) taśm (lin) minerskich rozwijanych prostopadle do frontu pola minowego,
odmierzania krokami.
Za pomocą taśm minerskich rozwijanych równolegle do frontu pola minowego zakłada się pola wówczas, gdy na pododdział minujący przeciwnik nie oddziaływuje bezpośrednio ogniem.
Typowym pododdziałem któremu powierza się założenie pola minowego do 300 m. jest pluton saperów w składzie trzech drużyn.
Podczas zakładania przeciwpancernego pola minowego odcinkami:
każda drużyna ustawia miny na wyznaczonym odcinku,
podczas minowania rzędami każda drużyna ustawia jeden rząd min w na całej długości (szerokości) pola minowego,
odległość między żołnierzami uzbrajającymi miny a pozostałymi nie może być mniejsza niż 35 m (50 kroków).

Zakładanie rzędami stosuje się z reguły wtedy, gdy miny rozwozi się wzdłuż rzędów pojazdami transportowymi.

Zakładanie za pomocą taśm minerskich rozwijanych prostopadle do frontu pola minowego zakłada się przeciwpancerne pola minowe w wypadku:
bezpośredniego oddziaływania przeciwnika ogniem broni ręcznej i maszynowej
znacznego ograniczania widoczności.
Do minowania tym sposobem z zasady wydziela się drużynę a minując plutonem, każdej drużynie wyznacza się samodzielny odcinek minowania.

Zakładanie pól minowych sposobem mechanicznym stosuje się głównie w czasie walki na zawczasu rozpoznanych i przygotowanych rubieżach, na ukrytych kierunkach działania przeciwnika.

Minowanie narzutowe to sposób minowania charakteryzujący się tym, że miny narzutowe są przenoszone na pole minowe metodą miotania (zrzutu). Stosuje się je głównie w sytuacjach:
powstrzymanie nacierającego przeciwnika,
kanalizowanie lub ograniczenia ruchu przeciwnika,
zamykanie wyłomów powstałych w ugrupowaniach wojsk własnych,
opóźnienia marszu przeciwnika.